Το σώμα εκφράζει την δυσφορία του

Η Ελπίδα τον τελευταίο καιρό ένιωθε πολύ κουρασμένη. Ένιωθε το σώμα της αδύναμο και άκαμπτο. Ένιωθε καταπιεσμένη, ασφυκτιούσε και ήθελε περισσότερο αέρα. Ένιωθε να πνίγεται  και φορούσε φαρδιά ρούχα. Άνοιγε όλα τα παράθυρα στο σπίτι για να μπει φρέσκος αέρας. Η Ελπίδα πάντα αναζητούσε να βρίσκει τις αιτίες που υπάρχουν πίσω από κάθε σύμπτωμα. Παρόλο που δεν τις έβρισκε πάντα θεωρούσε ότι πάντα υπάρχουν απλά η ίδια δεν μπορεί να τις δει. Προσπαθούσε να είναι πάντα ανοιχτή και να παρακολουθεί τον εαυτό της.

Πριν από δύο εβδομάδες ο σύζυγός της είχε ένα μικρό ατύχημα και έπεσε από την μηχανή. Έσπασε το πόδι του και έκτοτε η Ελπίδα έπρεπε να είναι συνεχώς κοντά του. Εκτός από αυτό η συμπεριφορά του άρχισε να αλλάζει.
Είχε γίνει καχύποπτος και ζηλιάρης. Την έλεγχε συνεχώς που θα πάει και πόσο θα αργήσει. Δεν ήθελε να τον στεναχωρεί και δεν μιλούσε. Όμως το σώμα εξέφραζε την δυσφορία του και μιλούσε αντί του στόματος. Όταν ξεκίνησαν οι πονοκέφαλοι κατάλαβε ότι και το κεφάλι που διοικεί το σώμα άρχισε να πονά γιατί είχε χάσει τον έλεγχο του εαυτού της και είχε υποταχθεί στις ανάγκες του συζύγου της.

Αυτό που είχε κατανοήσει μέσα από την ασθένεια (δεν έχω δύναμη) του σώματος ήταν η αδυναμία να μιλήσει και να εκφραστεί. Παρόλο που η αλήθεια ήταν εκεί μπροστά της και ήξερε τι έπρεπε να κάνει, αυτή το καθυστερούσε με την δικαιολογία ότι πρέπει να υπομείνει την συμπεριφορά του άντρα της γιατί ήταν ασθενής.
Η πεποίθηση ότι οι δικές της ανάγκες δεν ήταν τόσο σημαντικές, την καθιστούσαν ανίκανη.
Ένα πρωινό που χρειάστηκε να πάει για ψώνια ο σύζυγός της το απαγόρεψε γιατί δεν ήθελε να τον αφήσει μόνο και της πρότεινε να τους φέρουν τα ψώνια στο σπίτι.
Η Ελπίδα παρέμενε διαρκώς στο σπίτι δεν πήγαινε πουθενά και ήταν συνεχώς στο πλάι του. Ένιωσε κυριολεκτικά ότι πνιγόταν και ότι την κρατούσε με ένα λουρί από τον λαιμό.  Αυτό που ήθελε να κάνει ήταν να απελευθερωθεί όσο το δυνατόν γρηγορότερα.
Έβγαλε μια τρομακτική κραυγή και έβγαλε από μέσα της ότι την φυλάκιζε.
Μιλούσε πόση ώρα χωρίς να καταλαβαίνει τι λέει.
Ο σύζυγος είχε μείνει άγαλμα. Δεν περίμενε τι συνέβαινε τόσο καιρό μέσα της.  Ένα χείμαρρος συναισθημάτων που ήταν εγκλωβισμένα μέσα στο σώμα της και επιθυμούσαν να ελευθερωθούν. Ακόμα και η ίδια ήταν έκπληκτη με το ξέσπασμα της γιατί δεν το συνήθιζε.  Όταν έβαλε τα όρια της και ξεκαθάρισε της ανάγκες και συναισθήματα μέσα της αισθάνθηκε πάλι δυνατή, το σώμα της έπαψε να πονά και οι πονοκέφαλοι εξασθένησαν. Υποσχέθηκε στον εαυτό της να μην φτάσει ξανά στο σημείο αυτό και να ακούει περισσότερο τον εαυτό της και τα θέλω της.